‘Nu oud-leerlingen mijn collega’s zijn, is het cirkeltje rond’

Na 40 jaar in het onderwijs, waarvan 27 jaar bij Nuenens College, gaat Helmi Deelen (docent Engels en Duits) met pensioen. Daar heeft ze een dubbel gevoel bij. ‘Ik ga mijn collega’s en leerlingen vreselijk missen.’
 
Wanneer begon je bij Nuenens College?
‘Dat vergeet ik niet snel meer: het was op de dag dat prinses Diana werd begraven, in 1997. Als docent Engels – maar vooral ook als liefhebber van het Britse koningshuis – was het een indrukwekkend moment én het onderwerp van mijn allereerste les. Het Britse koningshuis is mijn guilty pleasure. Dat weten leerlingen inmiddels ook. Sommigen nemen zelfs prullaria van het koningshuis voor me mee als ze op vakantie naar Groot-Brittannië zijn geweest. Geweldig!’
 
Waarom besloot je het onderwijs in te gaan?
‘Een docent van mijn middelbare school inspireerde me. Die gaf de meest fantastische lessen met een boek, een krijtje en een bord. Wat mij betreft is dat nog steeds de kern van lesgeven: zonder ICT of andere toeters en bellen. Toen ik op een school in de buurt werkte, sprak ik hem nog weleens. Inmiddels gebeurt het ook andersom: oud-leerlingen zijn nu mijn collega’s. Het cirkeltje is rond.’
 
Je koos voor de vakken Engels en Duits. Waarom?
‘Talen liggen me goed. Vroeger kwamen er Duitstalige, minderbedeelde kinderen bij ons thuis vakantie vieren. Daardoor sprak ik al van jongs af aan goed Duits en was de keuze voor dat vak snel gemaakt. Ik wilde nog een bevoegdheid halen en twijfelde over Frans of Engels. Die laatste leek me beter, met het oog op het aantal banen. Ik zeg altijd: Duits is mijn jas, Engels is het sjaaltje dat erbij past.’
 
Je werkte bijna je hele leven in het vmbo. Was dat een bewuste keuze?

‘Ik zag mezelf tijdens de lerarenopleiding nog als havo-docent. Ik ben namelijk dol op literatuur. Maar ik heb het één jaar geprobeerd en was blij dat ik weer op een vmbo-school mocht lesgeven. Vmbo-leerlingen zijn openhartig en nemen geen blad voor de mond. ‘Mevrouw, ik zeg eerlijk wat ik ervan vind’, zeggen ze dan. Waarop ik zeg: ‘Dan doe ik dat ook.’ En dat kán dan ook. Heerlijk, ik houd echt van deze leerlingen.’
 
En hoe hoop je dat leerlingen jou zien?
‘Als er al één denkt: ze is een goede docent of gewoon een aardig mens, dan vind ik dat ik het goed gedaan heb.’
 
Je stond veertig jaar voor de klas. Welke tip geef je nieuwe docenten?
‘Heb geduld. Je gaat fouten maken, maar gun jezelf de tijd om het vak te leren en accepteer dat het niet altijd gaat zoals je wil. Dat heb ik ook moeten leren. Directieleden en collega’s die je de kans bieden om je fouten te herstellen, zijn daarbij zó belangrijk. Nog een tip: blijf iedere dag de humor zien. Vind die in jezelf, bij collega’s én leerlingen.’
 
Per 1 september ga je met pensioen, hoe vind je dat?

‘Heel dubbel. Na veertig jaar voor de klas heb ik nog genoeg ideeën om jaren door te gaan. Ik geniet nog steeds mateloos van lesgeven en ga de collega’s en leerlingen dan ook vreselijk missen. Toch is het ook goed zo. Er zijn veel jonge collega’s die voor een frisse wind zorgen. Zij zijn nu aan zet.’
 
En hoe ga je jouw tijd nu invullen?
‘Ik kook op vrijdag voor ouderen in Heeze. En ik ga nog steeds lesgeven, maar wel vrijwillig en op een andere manier. Namelijk door Duits en misschien ook Engels te geven bij PSV. Daar heb ik als PSV-fan heel veel zin in.’